Jest położona w centralnej części Polski, Łódź jest trzecim największym miastem w tym kraju z liczbą mieszkańców powyżej 700 000.

Nazwa miasta oznacza łódź/łódkę, obraz który znajduje się na fladze miasta.

Pierwsze zapisy dotyczące miasta pochodzą z 1332 roku, kiedy Łódź pojawiła się jako wioska, po wielu latach król Władysław Jagiełło nadał jej prawa miejskie.

Od 1820 roku mnóstwo ludzi z całej Europy zaczęło przyjeżdżać do Łodzi, z nimi również businessmani, robotnicy, rzemieślnicy, którzy przekształcili miasto w najważniejsze produkcyjne centrum włókiennicze Europy Wschodniej. Trzy narody przyczyniły się do rozwoju miasta: Niemcy, Polacy i Żydzi.

Do I wojny światowej rozwijany był przemysł miejski, ale z początkiem tego wydarzenia rynki w Niemczech i Rosji były zamykane i przemysł zaczął upadać.

Życie ekonomiczne było ściśle związane z przemysłem włókienniczym, miasto było znane jako polski Manchester. Nawet po zakończeniu I wojny światowej, przemysł przetrwał; po upadku systemu socjalistycznego większość dużych firm zaczęto zamykać z powodu bankructwa.

W dzisiejszych czasach miasto czerpie korzyści ze swojego położenia geograficznego, tym samym zaczęły się rozwijać firmy logistyczne. W ostatnich latach, wiele międzynarodowych firm zaczęło inwestować tutaj (np. Dell, Indian IT) tworząc nowe miejsca pracy.

Jeśli chodzi o zwiedzanie, mogę polecić: ulicę Piotrkowską – jest główną drogą, która rozciąga się od północy na południe i ma nieco poniżej 5 km długości, co sprawia, że jest jedną z najdłuższych handlowych ulic na świecie. Niestety nie wszystkie budynki, które pochodzą z XIX wieku, zostały odnowione.

Możemy pospacerować po największym w Europie miejskim lesie (Łagiewniki), możemy odwiedzić muzea, zoo, ogród botaniczny, i największy XIX-wieczny kompleks fabryk włókienniczych, który został zbudowany przez Izraela Poznańskiego, i przekształcony w centrum handlowe „Manufaktura” - jest przykładem nowoczesnego biznesu, działa w odnowionych, XIX-wiecznych budynkach.

Dzisiaj, 10 marca 2013r., w dniu, w którym obchodzimy dzień świętego Cypriana, zdecydowałem się zrobienie krótkiej wycieczki po mieście.

Wczoraj, Rumuni pili 44 lampki wina ku czci mężczyzn z Sevastii, którzy zostali zamknięci w więzieniu, byli uderzani kamieniami, trzymani w zimnej wodzie górskiego jeziora, torturowani i przypalani z uwagi na to, że odmówili wyrzeczenia się swoich chrześcijańskich poglądów. Te lampki wina symbolizują moc i siłę, wino w ciągu jednego roku przekształci się w krew i w moc. Niestety nie wypiłem nawet jednej lampki wina ku ich pamięci, ale oczywiście mam szacunek do ich ogromnej mocy i to tego, że pozostali wierni ich przekonaniom.

Opuszczając moje mieszkanie, które jest położone w okolicy bardzo mi się podobającej (jest cisza i ludzie, którzy do tej pory, pozwalają mi wierzyć, że jest to właściwa dzielnica dla mnie), zimne powietrze obejmuje mnie, przypominając mi późną zimę. Jednakże jesteśmy w pierwszym miesiącu wiosny, wszędzie gdzie spojrzę jest dywan ze śniegu i nie oczekiwałem, że go zobaczę w tych dniach. Oczywiście nie byłem zastraszony przez pogodę i kontynuowałem zwiedzanie miasta.

Po zrobieniu kilku kroków, dotarłem na ulicę Wojska Polskiego. Rozejrzałem się i wybrałem pójście w prawą stronę. Po kilku minutach uświadomiłem sobie, że kierowałem się do centrum miasta, co sprawiło, że pomyślałem, że będzie to świetna okazja by odkryć serce miasta (zazwyczaj w większości miast centrum jest najlepszą częścią jaką można zobaczyć).

Droga do centrum wydawała by się być smutna, ale możliwe, że to była wina pogody. Szeroki wybór cieni budynków od szarości do czerni, które zobaczyłem sprawił, że pomyślałem, że ludzie, którzy mieszkają w tej okolicy mają trudności materialne; kryzys finansowy jest również tutaj odczuwalny, akcentowany nawet bardziej przez szare cienie, które sprawiają, że miasto wygląda bardziej ponuro. To smutne… ale to są efekty niezbyt dobrego zaangażowania społeczeństwa, w którym żyjemy, które ma negatywne skutki jak: wyższy wskaźnik przestępczości niż w innych częściach miasta. Ale każde miasto ma rodzaj tej złej historii. Na szczęście nie doświadczyłem przestępczości w rejonie, który przemierzałem próbując dojść do centrum miasta czy w innej części Polski. Miejmy nadzieję, że wszystko będzie w porządku i że nie będę miał żadnych problemów, a moja opinia pozostanie przypuszczeniem.

Po krótkim okresie kiedy byłem smutny z uwagi na to, co zobaczyłem, zacząłem zauważać różnice, później zobaczyłem okazały kościół w jego rozmiarze i pięknie, zrozumiałem, że jestem blisko centrum miasta.

5 minut później dotarłem do tego samego miejsca, gdzie 8 miesięcy temu spacerowałem, centrum handlowe „Manufaktura”, które zwykło być miejscem przeznaczonym dla fabryk przemysłu tekstylnego. Wyobraziłem sobie jak mogłoby być dzisiaj, jeśli fabryki pracowałyby tak jak jakiś czas temu, mnóstwo pracowników, ale niestety mogłem zobaczyć tylko centrum handlowe, które jest rynkiem zbytu dla dużej ilości produktów nieprodukowanych w Polsce.

Wykonajmy ćwiczenie dla naszej wyobraźni. Wyobraźmy sobie 145 boisk piłkarskich (ponad 30 ha) zajmowanych przez budynki przemysłu tekstylnego. Również, blisko tego centrum, mnóstwo pracowników miało swoje miejsce do życia, szpital i kościół.

Na szczęście architektura jest taka sama jak fabryk, które były tutaj.

Ale teraz jest już późno i czas spędzony w centrum handlowym, hałas, który można usłyszeć w każdym pasażu, wszystko to zmęczyło mnie i przekonałem się, że powinienem wrócić do domu.

I było cicho, nie słyszałem żadnego hałasu i wszystko wyglądało jak opuszczone miasto, które długi czas temu miało swój wiek chwały, a teraz zaczynało zanikać…